(Հատոր 10) Էջեր 63-71

DOI:  10.61484/29538181-sj.10.24-11
Ամփոփագիր. Ուսումնասիրված է Ստալինյան ճամբարների բանտարկյալ Վառլամ Շալա- մովի «Կոլիմյան պատմվածքները», հիշողությունները, նամա կա գրությունը եւ այլն, անրա դառ նում է հոգեբանությունը, որը միավորում է Շալամովի արձակը եւ Օսվենցիմը վերապրած Վիկտոր Ֆրանկլի հետազոտությունը։ «Կոլիմյան պատմվածքներում» գրողը ցույց է տալիս, թե ինչպես է ճամբարային կյանքի պայման նե րում մարդկությունը դեգրադացվում է եւ մարդու մեջ գերակշռում է կենդանական սկիզբը, թե ինչպես է ճամբարներում հայտնված մարդը կորցնում զգալու, խնդրելու, հարցնելու ունակությունը, ներսում ամեն ինչ մոխրացած է, ավերված, լիակատար անտարբերություն ամեն ինչի նկատ- մամբ: Աշխատությունը ուսումնասի րում է ճամբարում հայտնված անձի հոգե- բանական արձա գան քի փուլերը, ուսումնա սիրում է բանտարկյալների հենց այդ արձագանքները, եւ ոչ բոլորը, քանի որ ոչ բոլորն են ի վիճակի անց- նել դրա միջով, եւ ոչ բոլորն են ուրվագծում այս կամ այն հոգեբանական արձագանքը, ներքին փորձառությունները, որոնք մարդկանց մեջ պահպանում են ապրելու ցանկությունը, հավատը կյանքի նկատմամբ:
Հիմնաբառեր՝ Շալամով, Գուլագ, Ֆրանկլ, մահ, բանտարկյալ, կյանքի իմաստ, Կոլիմա: